Corsica is een eiland in de Middellandse Zee en politiek gezien een van de 13 regio’s van Frankrijk. Het ligt ten zuidoosten van het Franse vasteland, ten westen van het Italiaanse schiereiland en direct ten noorden van het Italiaanse eiland Sardinië, de landmassa die er het dichtst bij ligt. Eén enkele bergketen vormt tweederde van het eiland.

Het eiland is een territoriale collectiviteit van Frankrijk. De regionale hoofdstad is Ajaccio. Hoewel de regio is verdeeld in twee administratieve departementen, Haute-Corse en Corse-du-Sud, zijn hun respectieve regionale en departementale territoriale collectiviteiten op 1 januari 2018 samengevoegd tot één territoriale collectiviteit van Corsica.

Corsica werd van 1284 tot 1755 geregeerd door de Republiek Genua, toen het een zelfverklaarde Italiaanstalige republiek werd. In 1768 gaf Genua het officieel af aan Lodewijk XV van Frankrijk als onderdeel van een schuldbekentenis en in 1769 werd het onder dwang door Frankrijk geannexeerd. Napoleon Bonaparte was een inheemse Corsicaan, geboren in datzelfde jaar in Ajaccio, en zijn voorouderlijk huis, Maison Bonaparte, is vandaag de dag een belangrijke bezoekersattractie en museum. Door de historische banden van Corsica met het Italiaanse schiereiland behoudt het eiland veel Italiaanse culturele elementen en de moedertaal wordt door de Franse overheid erkend als regionale taal.

Corsica: een land van contrasten.

Het “Eiland van de Schoonheid” zoals we het noemen is een echte “berg in de zee”.

Het hoogste punt is de Monte Cinto: het eindigt op 2.710 meter en ligt op slechts 25 kilometer van de zee! Het eiland heeft ook vele pieken die oplopen tot meer dan 2000 meter (Monte Ritondu, Monte Pedru, Paglia Orba, Monte d’Oro, Monte Renoso, …).

Het eiland heeft een oppervlakte van 8.722 km2 met inbegrip van meer dan 1.000 km kustlijn (kloven, zand- en rotsstranden).

De westkust is het meest ingesneden, omdat deze wordt blootgesteld aan de heersende wind. Er zijn veel diepe kloven aan deze kust. In het oosten is de kustlijn meer lineair: er is het lange en vlakke kustgebied van de oostelijke vlakte.

Het eiland heeft ook veel rivieren en meren die prachtige Corsicaanse landschappen vormen. De langste rivier op Corsica is de Golo, 80 km lang. 43 meren van glaciale oorsprong liggen in het hooggebergte.

Corsica heeft zijn natuurgebieden goed bewaard dankzij een internationaal maritiem park, natuurreservaten (de bekendste zijn die van Scandola, in het noordwesten van het eiland, en Bonifacio, in het uiterste zuiden) en het Corsicaanse Regionale Natuurpark.

Het eiland is na Sicilië en Sardinië een van de grootste in de westelijke Middellandse Zee.

Het ligt 90 km van de Italiaanse haven van Piombino en 170 km ten noordwesten van Nice. Sardinië ligt slechts 12 km ten zuiden van het eiland.

Het klimaat op het eiland is mediterraan; in de zomer variëren de temperaturen van 25 tot 30°C. De winter is vrij streng, vooral in de bergen. De winden die het meest waaien op Corsica zijn de libecciu, de sirocco en de tramontane.

Corsica bestaat uit 2 departementen:

– Haute-Corse, met Bastia als hoofdstad,

– en Zuid-Corsica, met Ajaccio als hoofdstad.

Bijna 300.000 inwoners bevolken het eiland. De gesproken talen zijn natuurlijk Frans en Corsicaans.

De belangrijkste activiteiten van Corsica zijn het toerisme (dat 12% van het BBP vertegenwoordigt) en de landbouw (productie van clementines, kiwi’s, kastanjes, ooien, runderen, varkens, wijn, …).

Land en zee mengen zich voor een gastronomisch verblijf op het eiland van de Schoonheid

Een bezoek aan Corsica is ook om te genieten van de geuren van een land van karakter. Aan de zeezijde moet je uitkijken voor het zee-egelsseizoen, vissen is alleen toegestaan in de winter en is onderworpen aan strikte quota. Aan de landzijde kunt u genieten van Corsicaanse charcuterie, met name figatellu, een droge worst die vergezeld kan gaan van kastanjemeelpolenta. Onder de vele kazen kan men kiezen voor brocciu, gemaakt met de wei van geiten- of schapenkaas. En voor het dessert brengen de Corsicaanse clementines een zonnige noot, net als de Corsicaanse honing, waarvan de zes variëteiten alle geuren van de maïs en het wilde struikgewas uitademen.

De natuurlijke floristische rijkdom van het eiland wordt gebruikt door imkers die in de loop der jaren hebben geleerd de complexiteit van de natuur te ontcijferen. Zo verplaatsen ze hun bijenkasten van de zee naar de bergen in de loop van de seizoenen, zodat de bijen kunnen foerageren voor alle bloemen die het smaakpalet aan de honing geven.